Rozdział VIII

- Jak to nie możesz… No proszę… - Wołała podekscytowana Nina robiąc maślane ślepka w kierunku Kłosa. Oboje maszerowali przez park. Był przyjemny i dość ciepły wieczór.

- Wiesz, że mecze to nie wycieczki. – Starał się bronić. Dziewczyna przyśpieszyła kroku.

-Aha! Ale na Walentynki to mogłeś mnie ze sobą zabrać. – Zrobiła naburmuszoną minę.

- Tak bardzo chcesz jechać do tego Rzeszowa? – Karol odwrócił się w jej stronę. Szatynka z prędkością światłą wyprzedziła go i niczym kot wskoczyła na jedną z pobliskich ławek by, choć trochę zmniejszyć różnicę wzrostu. Cała zdyszana, z czerwonymi rumieńcami na twarzy. Wyglądała naprawdę uroczo.

- Przy tobie powinnam chyba używać drabiny. – Zaczęła chichotać pod nosem. – Wiesz jak bardzo mi zależy. – Zamrugała długimi rzęsami. – A to prawie jeden z ważniejszych meczy Plusligi.

- No… Niech się zastanowię… - Wymruczał i uniósł ją do góry tak, aby ich twarze znalazły się na jednej wysokości. – Zgoda! – Oznajmił z uśmiechem.

- Wiedziałam! – Krzyknęła zielonooka z satysfakcją i wpiła się w jego usta.

***

   Było już grubo po 21:00 kiedy Nina wróciła do domu. Po tym jak starannie rzuciła w kąt swój beżowy płaszcz, jak burza wpadła do kuchni i zaczęła szykować kanapki.

- Majka! Jesteś w domu!? – Zawołała wyglądając z kuchni. Cisza. Jej współlokatorka nigdy nie wychodziła wieczorem na miasto, to nie było w jej stylu. Zaniepokojona szatynka pchnęła drzwi do jej pokoju. Zamknięte. – Majka!!! Otwieraj!!!

- Kto tam? – Z wnętrza pomieszczenia wydał się cichy szloch.

-FBI jak nie wiesz!!! Otwieraj!!! – Usłyszała szczęk zamka.

- Możesz się nie drzeć jak na porodówce? – Spytała blondynka z wyrzutem. Wyglądała okropnie. Rozmazany tusz do rzęs.  Podkrążone, zaczerwienione oczy.

- Co… Co ci jest? – Spytała zaszokowana Nina. – Ty… Wyglądasz… Płakałaś? – Wyrzucała z siebie bez składni. – Co on ci wtedy zrobił!?

- Nic… Po prostu nic… - Niebieskooka bezwładnie oparła się o futrynę.

- Od tej kolacji! Tylko chodzisz i płaczesz! Płaczesz i śpisz! Jesteś gorsza niż dziecko! – Grzmiała Nina. – Jeszcze mi tego brakuje żebyś zaczęła w pieluchy robić! Grrr… Niech go tylko znajdę! Zatłukę! Uduszę!!! – Ciskała piorunami na wszystkie strony.

- Daj spokój… Nic się nie stało… Po prostu mam gorszy dzień… Dni… Tydzień… - Majka zaczęła się jąkać.

- Ok… Ale nie zostawię tego w spokoju… - Odpowiedziała wrogo szatynka i odwróciła się do niej plecami. – Pewnie nie masz ochoty jechać na mecz do Rzeszowa? – Spytała, chociaż znała odpowiedź.

- Nie… Dzięki… Zostanę w domu… Naprawdę… Nie martw się o mnie… - Powiedziała niebieskooka i zniknęła w ciemnym pokoju.

- Oj Majka… Majka… Dlaczego nie chcesz ze mną rozmawiać… - Zrezygnowana Nina padła na kanapę.

***

   Następnego dnia mimo bolącej głowy i ogólnego zmęczenia Majka przemogła się i wyszła do pracy. Na zewnątrz czekał na nią szary, zachmurzony Bełchatów. Westchnęła zrezygnowana. Widocznie całe miasto odzwierciedla jej nastrój. Bez zastanowienia ruszyła przed siebie. Gdy dotarła na miejsce prawie niepostrzeżenie wślizgnęła się do gabinetu. Cicho zamknęła drzwi i z niechęcią zaczęła przeglądać zamówienia.

   Było po13:00 kiedy Majka przyjmowała zamówienie od jednej ze stałych klientek, kiedy przez oszklone drzwi zauważyła że w stronę salonu zmierza Michał.

- Kaśka chodź dokończ za mnie! – Spanikowana zawołała pracownicę i zwinnie schowała się pod blat. Napotykając jej zdziwiony wzrok zaczęła tłumaczyć. – Żeby Nie winem, kto o mnie pytał. Nie ma mnie. Zrozumiano? Jestem chora. – Wyszeptała dalej pozostając w ukryciu. Nagle usłyszała trzask drzwi. Ktoś wszedł do środka. Przez jej ciało przeszedł dreszcz. Dobrze wiedziała, kto to taki.

- Zastałem szefową?

- Nie ma jej… Rozchorowała się… - Kłamała w żywe oczy Kaśka.

- W domu też jej nie ma. – Zaprotestował niebieskooki.

- Może wybrała się do lekarza. Wie pan, jak to jest z tymi chorobami. – Ciągnęła swoje przedstawienie.

- Jak by wróciła. To przekaż, że tu byłem. – Westchnął i z prędkością światła opuścił zakład.

- Kaśka! Jesteś najlepsza! – Zawołała Majka wyskakując zza lady. – Dostajesz premię świąteczną!

- Świąteczną? W lutym? – Szatynka wybałuszyła oczy.

- Tak w lutym! – Zawołała zadowolona szefowa.

   O 18:00 blondynka zamknęła zakład. Ostrożnie wychyliła głowę zza rogu. Nikogo nie było. Musiał połknąć haczyk. Ruszyła przed siebie. Już skręcała w stronę bloku, w którym mieszkała, kiedy ktoś w kapturze zagrodził jej drogę. Nogi się pod nią ugięły, a serce podeszło do gardła.

- Możemy pogadać? – Usłyszała znajomy głos. Zamrugała kilkukrotnie. Wtedy osobnik zrzucił z głowy kaptur.

- Mario? – Wyszeptała zdziwiona.

- Tak, słuchaj musimy pogadać. Daj mi minutę. – Zaczął się nerwowo trzepać.

- No słucham… - Majka założyła ręce na biodra.

- Wiesz… Nie chciałem żeby to tak wyszło… Przepraszam… - Podrapał się za uchem. – Michał był moim przyjacielem… Przyzwyczaiłem się do Dagi… To był dla mnie szok… - Spojrzał na nią szukając zrozumienia. – Ale skoro Michał jest szczęśliwy… Przepraszam… - Urwał i spuścił głowę. Blondynka otarła łzę z policzka.

- W porządku. – Westchnęła. – I tak już mnie z nim nic nie łączy. – Odwróciła się na pięcie zostawiając oszołomionego Wlazłego samemu sobie.

***

   W piątek rano Kłos pojawił się pod drzwiami mieszkania dziewczyn.

- Noo hej! – Powitała go z uśmiechem od ucha do ucha Nina.

- Cześć. – Musnął jej policzek. – Gotowa?

- Ja tak… Ale poczekaj… Muszę przygotować Bear Gryllsa na przetrwanie kilku dni samemu i bez śmierci głodowej. Majka! – Zaczęła nerwowo stukać ręką o biodro. – Majka kuźwa! – Cisza. Wściekła wzięła rozpęd i wpadła do pokoju współlokatorki. „Rusz ten tłusty tyłek!” – Dobiegło zza drzwi i już chwilę później Nina ciągnęła na wpół przytomną Majkę przez mieszkanie. Usadziła ją na jednym z krzeseł. Wąski spoglądał na dziewczynę ze współczuciem.

- Słuchaj mistrzu przetrwania! – Zaczęła władczo szatynka. – Jedzenie masz w lodówce. Makaron z serem i mięso z kurczaka. Tylko bloku nie wysadź jak będziesz je odgrzewać. – Spojrzała znacząco na mikrofalówkę.

- Tak, tak… - Niebieskooka grzecznie przytakiwała.

- Nie odbieraj niezastrzeżonych numerów. Nie otwieraj obcym. I błagam cię… Nie wpakuj się w jakieś bagno. Trzymaj się! – Klepnęła przyjaciółkę w udo i wzięła swoją torbę. – Miłego weekendu!

***

   Było wczesne popołudnie. Nina wraz z drużyną Skry Bełchatów jechała autokarem w kierunku Rzeszowa. Dziewczyna kuliła się na siedzeniu. Ciężko jej było z myślą, że zostawiła przyjaciółkę samą, w tak złym stanie. Nie śmieszyły ją żarty, nie odpowiadała na zaczepki. Odmówiła nawet Wronie partyjki pokera. Na szczęście Michał siedział na samym przedzie, bo gdyby tylko mogła, wydrapałaby mu te niebieskie ślepia.

- Coś nie tak? – Spytał zatroskany Karol.

- Nie… Po prostu martwię się o Majkę… - Wyszeptała patrząc się w jeden punkt.

- Jest już duża… Poradzi sobie. – Powiedział blondyn i przycisnął ją do siebie, a ona kołysana w jego ramionach zasnęła.

   Droga do Rzeszowa okazała się strasznie nużąca. Gdy dotarli na miejsce wszyscy z radością prostowali zdrętwiałe kończyny. Skrzaty otrzymały zakwaterowanie w jednym z pobliskich hoteli. Ninie przypadł jednoosobowy pokój. Zmęczona padła na łóżko. Granatowe ściany, meble w kolorze jabłoni i kremowa pościel. Było naprawdę przyjemnie. W końcu zwlekła się z posłania. Wyszła na korytarz. Pokój naprzeciw należał do Argentyńczyków. Po lewo znajdował się pokój samego trenera Falasci, a z prawej, jak się domyślała Wrony i Kłosa. Jakie wielkie było jej zdziwienie, kiedy otworzył jej uśmiechnięty Winiarski. Łóżko obok zajmował Wlazły.

- Co do chole… - Wypaliła z siebie.

- Nina? – Brunet trochę się zmieszał. – Co z Majką? – Spytał z oczami pełnymi nadziei.

- I jeszcze mnie o to pytasz!? – Wrzasnęła. – Nie wiem, co jej zrobiłeś, ale spróbuj się do niej zbliżyć a zginiesz!

- Ale… Ja nic…

- Jasne! Panie święty! Ona nie robi nic tylko płacze. I niech zgadnę, przez kogo! – Syczała szatynka.

- Ale… To ona… - Tłumaczył się.

- Jasne! Teraz zwal to wszystko na nią! Brawo! Gratuluję pomysłu! – Zaczęła klaskać w dłonie i szybko ruszyła przed siebie.

- Ale mi na niej naprawdę zależy! – Rozniosło się po długim korytarzu.

   Do meczu została równa godzina. Nina wałęsała się bez celu po rzeszowskiej hali. Była o wiele większa od tej w Bełchatowie. Wszędzie roiło się od biło-czerwonych koszulek. Tak wielu kibiców ubranych w stroje drużyny widziała chyba tylko na meczach reprezentacji. „To miasto żyje siatkówką” w jej uszach brzmiały słowa jednego z komentatorów. W tym momencie znajdowały one potwierdzenie. W końcu wpadła na genialny pomysł. Opuściła trybuny i skierowała się w kierunku szatni. Po długim przekonywaniu ochroniarza znalazła się pod drzwiami szatni. A raczej parą drzwi. I ten odwieczny problem, które prowadzą do szatni Skrzatów? Po krótkiej medytacji zapukała do tych po lewej stronie. Cisza. Uderzyła jeszcze raz tym razem pięścią.

- Już, już… Tak słucham? – Przez szparę w drzwiach wychylał się Krzysiek Ignaczak. Ninie opadła szczęka.

- O Boże! Przepraszam… Pomyliłam szatnie… - Wybąkała.

- Kibic Skry? Hmm. – Zmierzył ją od stóp do głowy.

- Nie… Znaczy się… Szukałam Karola… I nie te drzwi… I… - Sama zaplątała się w swoją opowieść.

- Igła. Libero Resovii. – Brunet z cwaniackim uśmiechem wyciągnął w jej kierunku rękę.

- Nina Tul. Yyy… Dziewczyna Karola Kłosa. – Ujęła jego dłoń. W tym momencie z hukiem otworzyły się drzwi znajdującego się obok pomieszczenia.

- O wilku mowa. – Wyszczerzył się Krzysiek.

- Kopę lat, co? – Wąski klepnął go w ramię.

- Czemu mi nie powiedziałeś, że masz taką fajną dziewczynę? – Spytał z wyrzutem libero.

- Jakoś nie było okazji. – Kłos uśmiechnął się jeszcze szerzej. – A poza tym… Co ty tu robisz? – Zwrócił się w stronę Niny.

- Chciałam ci życzyć szczęścia.. Ale teraz… Już idę… Nie będę przeszkadzać. – Odpowiedziała wycofując się.

- Ej! To wujkowi Igle już nie pokibicujesz!? – Spytał Krzysiek z udawanym gniewem i wywinął dolną wargę.

- Powodzenia chłopcy! – Zawołała Nina i przesłała obu całusa.

   Mimo wcześniejszych nadziei mecz nie potoczył się po myśli Bełchatowian. Co prawda wygrali oni pierwszą odsłonę, ale całkowity triumf przypadł Resovii.

   W autokarze panowała grobowa cisza. Nikt się nie odzywał. Część spała, reszta wyglądała przez okna. Została tylko gorycz porażki. Nina spojrzała w bok. Karol spał. Był przy tym taki słodki. Miał zarumienione policzki, a grzywka spadła mu na czoło. Wzięła do ręki torebkę i zaczęła w niej poszukiwać wody. Pod rękę wpadł jej pewien materiał. Była to koszulka Ignaczaka, prezent za „domniemane kibicowanie wujkowi”. Z uśmiechem przełożyła ją dalej – „ Zawsze to jakaś pamiątka” – Pomyślała.

   Wysiadła z autokaru i z Kłosem ruszyła w stronę jego domu. Szli pieszo. Tak, tego pięknego dnia nawet samochód odmówił posłuszeństwa. Wpadła do jego mieszkania i wygodnie rozłożyła się na sofie. Starała się nie zauważać Winiarskiego, który z resztą szybko zwinął się do swojego pokoju. Wąski usiadł obok niej i spuścił głowę.

- Tak, masz Recję! Buty tak bardzo interesujące. – Przedrzeźniała go Nina.

- Taaa… - Westchnął.

- Ej no! Przestań! Może jeszcze dołączysz do Majki i zaczniesz płakać w kącie. – Pchnęła go w bok.

- Słuchaj… To było dla nas bardzo ważne. – Spojrzał na nią z wyrzutem.

- Myślisz, że o tym nie wiem? - Odpowiedziała mu sarkazmem, a potem poderwała się do góry i wylądowała na jego kolanach. Oplotła rękami jego szyję i spojrzała mu w oczy. – Nie ma się czym łamać. Nie przegraliście przecież całej ligi… A poza tym… To nie lubię cię takiego smutnego. – Uśmiechnęła się delikatnie, a potem buchnęła głośnym śmiechem. – Igła wziął mnie za twoją dziewczynę.

- A co? Nie widzisz się w tej roli? – Spytał unosząc brew.

- Szczerzeeeee… Zaczęła się kołysać. – To nie! – Zawołała mu do ucha. Kłos uniósł jej podbródek. Złożył delikatny pocałunek na jej ustach i wyszeptał. – „Panno Tul, jestem w pani szaleńczo zakochany…”

***

   W poniedziałek rano Majka cicho wymknęła się z domu. Chciała jak najszybciej znaleźć się w zakładzie. Szła w kierunku Energii. Nie miała ochoty zbliżać się do rzeczy kojarzących jej się z siatkówką, z NIM… Niestety mieszkała praktycznie naprzeciwko hali. Westchnęła i ruszyła przed siebie. Kiedy mijała stadion ktoś złapał ją za ramię. Obróciła się. Znowu postać w kapturze.

- Co jest Mario? – Spytała z uśmiechem, który spłynął z jej twarzy, gdy tylko ujrzała niebieskie oczy wpatrujące się w nią. – Czego chcesz? – Spytała oschle.

- Majka je przepraszam… Nie chciałem…

- Skończyłeś… To wszystko? – Spytała czując, jak nogi się pod nią uginają. Westchnął. – Świetnie. A teraz pozwolisz, że pójdę do pracy. – Zrobiła kilka kroków w przód.

- Zaczekaj! – Winiarski znów zagrodził jej drogę. – Potrzebuję cię. Mogłabyś złożyć zeznania w sądzie? Chodzi o Olika… Chcą mi ograniczyć prawa. – Spojrzał na nią ze smutkiem.

- Zgoda, ale robię to tylko dla Olka. – Wysyczała i zawróciła.

***

   Dziś Nina wróciła z pracy dość późno. Niczym dzikie zwierzę wpadła do domu i rzuciła się w kierunku kuchni. Dopiero wtedy zauważyła, co dzieje się w jej mieszkaniu. Majka siedziała owinięta brązowym kocem, otoczona chusteczkami, z kubkiem mocnej kawy w ręku. Chlipała cicho pod nosem.

- Co tu tornado przeszło? – Spojrzała na współlokatorkę przemierzając salon. – Normalnie chusteczki, syf, gile i porosty. – Stwierdziła w tak charakterystyczny dla niej sposób. Blondynka siedziała niewzruszona. Zielonooka przykucnęła przy niej. – Powiesz mi w końcu, co się stało? – Spytała po cichu.

- Yhmmm… - dziewczyna przytaknęła. Nina spojrzała na nią wyczekująco. – Pamiętasz tę sprawę z gwałtem? – Wyszeptała.

- Zrobiła ci coś!? – Szatynka podskoczyła jak oparzona.

- Nie… Tylko ja… Ja się boję… Że będzie jak wtedy z nim…  

- Majka! Nie karzy facet jest taki sam. Ja myślałam. O Boże! To był ten powód tych rozpaczy? – Blondynka skinęła głową. – Według mnie powinniście sobie z Michałem wszystko wyjaśnić. A teraz kładź się spać. Już… - Pchnęła współlokatorkę w kierunku pokoju. – Dobranoc!

   Godzina 23:47. No ja już nie wytrzymam! W kółko tylko ten dźwięk wycieranego nosa. To chlipanie i obijanie się po pokoju. Zaczynam się zastanawiać nad sprowadzeniem egzorcysty. Zrywam się na równe nogi. Wciągam na siebie pierwsze lepsze ubrania, łapię swoje różowo- białe air maxy, jesienną kurtkę i wybiegam z mieszkanie. Pieszo pokonuje klatkę schodową i już jestem na dworze. Biegnę przez park. A co jeśli mnie ktoś napadnie? Mam to gdzieś. Jestem w takim nastroju, że sama z pewnością zgwałciłabym napastnika. Powietrze jest zimne, wręcz kuje mnie w płuca. Jeszcze tylko kilka ulic. Trzy… Dwie… Jedna… Znajduję się pod zielonym blokiem. Stoję przed drzwiami. Zamknięte. Hasło? Zaczynam się nad tym zastanawiać. Zawsze byłam cienka z matmy. W końcu, po przemyśleniu mojego życia od narodzin, aż do tej chwili wbijam sześciocyfrowy kod. Drzwi się otwierają. Wbiegam do windy. Wciskam przycisk z numerem 8 i czekam. Wybiegam na korytarz i walę z całej siły w jedne z drzwi. Nic. Jeszcze raz i jeszcze. Sąsiedzi pewnie pomyślą, że jestem jakaś psychiczna ale… W końcu otwiera mi zdziwiony Winiarski.

- Tak? – Pyta przecierając oczy. Wciskam mu klucze od mieszkania w rękę.

- Macie z Majką do pogadania. Teraz. – Kładę nacisk na ostatnie słowo. Michał daje mi znak, że rozumie i pośpiesznie narzuca kurtkę na plecy. A ja? Wdzięczna losowi wygodnie układam się na sofie. W końcu się wyśpię.

   Michał wpadł do mieszkania dziewczyn jak burza. Rozejrzał się dookoła i wszedł do pokoju Majki. Był w szoku. Dziewczyna kuliła się na łóżku i cała się trzęsła. Zerwała się na równe nogi, kiedy go zobaczyła.

- Co ty tu robisz? – Wycedziła przez zęby. Wzruszył niewinnie ramionami. – Nina… - Fuchnęła wściekła.

- Majka, co się dzieje? Dlaczego tak szybko nas skreśliłaś? – Niebieskooka opadła na łóżko, usiadł obok niej. – Wiesz, że mi na tobie zależy. – Ujął jej dłoń.

- Michał… Ale ty o czymś nie wiesz. Ja się boję. Nie chcę… - Zaczęła się jąkać.

- Czego nie wiem? – Ściszył głos i objął ją ramieniem. Nie broniła się, nie miała siły.

- Miałam kiedyś chłopaka… A on? – Wzięła głęboki wdech. – A on mnie zgwałcił. – Wtuliła się w jego ramię.

- Ciii… - Wyszeptał brunet i zamknął ją w szczelnym uścisku.

  

Hej wszystkim! Jak zawsze z poślizgiem, jak zawsze spóźnione. Ale jest! Nowy! A następny już niedługo. :) Obiecamy nadrobić nieobecności! :D A poza tym! Skra awansowała do finału! 

Trzymamy kciuki za naszych! :D Skrzaty łączmy się ! :D :D :D